En toch leefden wij

25 december 1943

Kerstmis. Kerstmis een jaar geleden, wat was het heerlijk. De mooiste week van mijn leven. Overal oorlog, alleen bij ons thuis heerste diepe vrede en verbondenheid. Ik denk er op het ogenblik veel aan, ik herinner mij ook niet precies wat er eigenlijk was en hoe, ik weet alleen dat ik toen diep, heel diep, de vrede van elke dag inademde. Die week was de laatste Kerstmis-week met zijn zevenen. Nooit, nooit kan dat terugkomen. Dat hoeft ook niet, want het leeft nog binnen in ons. Gisteravond toen wij met zijn tweeën alleen waren hebben wij weer herinneringen opgehaald en geleidelijk konden wij daardoor de afschuwelijke indruk van de kerstboom verzachten. Wij voelden ons eerst net als op een kermis, het is hier ook allemaal zo onnatuurlijk en koud.

26 december 1943

Ik verlang zo naar je, Mutti. Mutti, wanneer kan ik het eindelijk weer tegen je zeggen. Soms is het verlangen te groot. Lang kan het toch niet meer duren. Ik heb tenminste het gevoel dat het gauw afgelopen moet zijn. Omdat de spanning zo vreselijk groot *9

Januari 1944

Wim bezorgde mij met Kerst een cyclame met een ‘ontroerende brief.’ Je zou zweren dat Marijke zijn enige was. Nu ik wil niets over hem zeggen. Wat jij vroeg Els gaat ook niet. Ik ben bang van hem. Hij deinst zeker nergens voor terug. Laat maar zo. Ik heb de zaak al anders geregeld en hij zal het wel zelf van zijn vrouw horen.