En toch leefden wij

1 januari 1944

’s Morgens ziet het er allemaal anders uit. Veel lichter en je begrijpt niet hoe je de avond te voren zo kon denken. Jenny was schattig gisteravond en toen wij om 12 uur proostten en ik zag dat Ro ’s gezicht betrok stelde ik alles in mij in het werk om niet wee te worden en het lukte. Zo goed, dat ik niets anders meer voelde dan het heden, Jenny en de kinderen.

30 januari 1944

Trouwdag van onze ouders. Wat een vreselijke dag was dat weer. Het lijkt de laatste tijd wel alsof het ongeluk ons niet meer wil loslaten. Steeds weer komt het op ons af, komt er iets nieuws bij (waarschijnlijk doelde ik op het bericht dat moeder uit Westerbork naar Bergen-Belsen was getransporteerd). En tot je dan je innerlijk evenwicht weer terug hebt gevonden duurt het een hele tijd. En toch vroeger of later komt het terug.

30 Januari 1944, zondagavond - Hans en Kees jarig Lieve grote dochters,

Willen jullie het even zonder lang epistel van mij doen. Er woelt en werkt zoveel in mij wat betreft Marijke. Wim was Vrijdagavond bij mij en wij hadden samen een diep doorvoeld verdriet te bevechten. Deze week was wel zo emotioneel dat ik het gevoel heb eronder te zullen bezwijken. Ik heb me met moeite opgericht en ga weer verder. Kunnen jullie er genoegen mee nemen dat ik nog niet uitweid over de questie Wim en Marijke. Daarover praat ik liever met jullie. Als er in een week geen brief komt wees dan niet ongerust. Draag dapper jullie grote leed, m’n gedachten gaan meer dan ooit naar jullie uit. Dinsdag gaat M.(Marijke) vermoedelijk op reis (naar Bergen-Belsen) en komt dan zeer beslist weer bij Mutti. (Zo had K. haar, Agaath, be-