En toch leefden wij

studeren of weet ik wat. Ik wil mens worden. Helemaal. Ik wil ook mijn deel, al is het nog zo’n klein, klein deel, bijdragen tot de vrede tussen de mensen. Wat kan je eigenlijk nog gebeuren. Helemaal niets. Want verder dan de dood - tenminste dat verwachten we - gaat niets. En waar ik ook kom ze kunnen mij mijzelf niet afpakken. Alle lichamelijke ontberingen en martelingen kunnen immers de ziel geen kwaad doen. En dat alleen is al zo mooi, zo geweldig geruststellend. Alleen zou het voor alle mensen even vast moeten staan. We zijn toch allemaal gelijk, afhankelijk van elkaar en geheel onafhankelijk. Allen samen en ieder alleen. Al deze ellende, vader dood, moeder en Ev weg, dat is afschuwelijk. Er zijn dagen waar je er niet overheen kunt komen. Maar toch, dat is niet het hele leven.

Leef je zo in je idealen in dat het leven ze je niet kan ontnemen (lijfspreuk van Agaath van Albert Schweitzer).

*8

Amstelveen 16 December 1943 Beste Els en Ro,

Even een kort bericht uit ons dorpje om te laten weten dat bij ons nog alles goed gaat. Carla blijft regelmatig ± V2 ons per dag aankomen, je kan haar zien groeien. Dicky is op ’t ogenblik niet in orde. Hij eet niet en hoest een beetje. Is dus een klein tikje lastig, zit nu dan ook regelmatig aan m’n arm te trekken en om koken te zeuren. (Voor de geboorte van Carla was Dicky een uitzonderlijk verwend jongetje. Ik voorspelde Nel dat dat wel wat zou ‘slijten’ als er familie-uitbreiding zou plaatsvinden. Nel en Leen hebben zes of zeven kinderen gekregen). Zeg Els, ik heb je adres opgegeven aan een kennis van ons, aan Lies, die wil je komen bezoeken, in verband met een betrekking die zij voor je weet, ik zal haar jouw telf nummer geven. Misschien kan ze je eerst opbellen welke tijdje het beste schikt. (Lies bleek een jonge, in onze ogen zeer sympathieke, vrouw die nog bij haar moeder in Haarlem woonde. Zij waren zeer christelijk, pleegden op alle manieren actief verzet tegen de Duitse verordeningen.