En toch leefden wij

Begin van een nieuw dagboek.

29 november 1943

Weer begint een nieuwe periode. Toen ik het vorige schrift eindigde wist ik het niet. (Mijn brieven en dagboeken heeft Kees nog in de nacht van 24 november uit veiligheidsoverwegingen verbrand). Nu is het gebeurd; wat hangt ons boven het hoofd? Hoe lang zal het nog duren tot de allerlaatste levensstrijd inzet? Ik ben weer hier bij Ro (in Den Haag). Samen, al is het maar heel kort. Misschien voor de laatste keer. Wie weet? Het is bij ons als met de 10 kleine Negerlein. Eerst waren het er 7. Nu zijn het er nog maar twee. Ik hoop alleen dat, als wij er ook aan moeten geloven, men ons samen doet gaan.

30 november 1943

Ondanks alles vliegen de uren en heb je nauwelijks tijd om alles te doen wat noodzakelijk, is. Eigenlijk hang ik in de lucht en als zich niet een goede geest over mij ontfermt dan zal ik wel vrijwillig moeten gaan. Maar ik weet niet, ik vertrouw er toch steeds op dat iemand weer verder helpt. Als Agaath maar weer vrij komt en Jo niet de kogel krijgt. Ik houd zo veel van hen dat ik steeds aan hen denk. En dan de uren waarin het tot mij doordringt wat met Marijke is gebeurd. En Mutti nu weer dit gruwelijke. Toch is het nog vaak mooi, juist omdat je alles zo diep voelt en probeert te begrijpen zonder verbitterd te worden. Dat ik nu innerlijk zo sterk ben heb ik mede aan Ag. te danken. Wat heeft ze mij toch veel goeds gegeven, mij een tot een half jaargeleden vreemde.

1 december 1943

Elke keer weer die spanning of Ag. misschien geweest is. Als ze maar gauw vrij komt; dat is het belangrijkst. Wat een afschuwelijk leven en toch geniet ik de uren met Ro alleen vol eendracht en begrip voor elkaar dubbel. Je zou de hele dag moeten kunnen schrijven en al het benauwende ‘von der Seele reden. ’ Ik heb ook