En toch leefden wij

tot zich een passende oplossing voordoet.” Mijn gastheer belde Rinus Hille.

Op zijn vraag naar mijn recente omstandigheden had ik meneer B. verteld dat Rinus, een AJC’er die hij evenals Jo goed kende, met het oog op mij sinds enige weken in verbinding stond met een kindertehuis in Zeist of omstreken. Ik zou er eventueel, half als wees, half als hulp, worden opgenomen. De combinatie van pupil en assistente sprak tot mijn verbeelding. Juist daarom had ik mij niet te veel illusies gemaakt dat dit plan zou slagen.

In bedekte termen deelde hij Rinus mee dat Jo was uitgeschakeld en dat ik tengevolge daarvan dakloos bij hem was beland. Kon hij voor Jo inspringen? Zonder aarzelen zegde Rinus toe mij in de namiddag op het Amstelstation ‘over te nemen.’

Waar wij precies hadden afgesproken ben ik vergeten. Het moet in de buurt van een trap naar beneden zijn geweest. Want voor ik er erg in had, liep Rinus op een gegeven ogenblik die trap af en haastte ik mij achter hem aan. Door zijn prompte verschijnen, de wijze waarop hij mij tegemoet was gekomen en de rust die van hem uitging, was de last van de laatste twee dagen even van mij afgevallen. Eensklaps weer kind legde ik mijn linkerhand op de rechterschouder van mijn veronderstelde, vóór mij de trap afdalende, redder en hinkelde zo, licht op hem steunend, de stationstrap af. Beneden aangekomen draaide mijn cavalier zich om, lachte mij knipogend toe en zei: “Dat was best leuk, jongedame.” Ik voelde het schaamrood naar mijn wangen stijgen; vrijwel gelijk welde er een proestlach in mij op. Met een haastig gestameld “neemt u mij niet kwalijk, meneer,” rende ik de echte Rinus achterna.

Het kindertehuis had het laten afweten. Bij gebrek aan een andere uitweg bracht hij mij naar Jenny, waar hij kennismaakte met haar en Ruth. Voor hij wegging, beloofde Rinus een contactpersoon in Den Haag voor ons te zoeken en tot dan zelf zorg te dragen voor onze bonkaarten.