En toch leefden wij

Lief zusje,

Marijke was vanmiddag even in de winkel. Ineens veranderde alles weer. Ze vertelde over jou. Zus, ze was zo van je geschrokken en je begrijpt dat ik daar nu weer van ben geschrokken. Ik was net bezig mijn geesteshouding te vinden en nu ben ik die weer helemaal kwijt. Lief zusje, kan ik je niet helpen? Doe mij één plezier, zus, schrijf me tenminste alles wat er in je omgaat. Ik kan je altijd meteen antwoorden. Je moet genoegen nemen met mij, zus, je moet. Ik ben op het ogenblik de enige die ervoor in aanmerking komt. En ik wil, zus. Ik wil zo graag weten wat er in je omgaat. Weetje wat Kees net zegt? Of je niet een weekend bij mij wilt komen. B.v. van vrijdag tot zondagavond? Slapen kun je bij mij in mijn tweepersoonsbed (op zolder). Lijkt je dat niet reuze? Ik zal het nog aan Jo voorleggen, misschien kunnen wij dan voor deze week al afspreken. Je krijgt zalig eten en ze zijn echt lief. Dan heb je meteen een lichtstraal in de duisternis en kun je Jo volgende week (op 31 oktober) persoonlijkfeliciteren. Maar wacht niet zolang met je hart uit te storten. Schrijf aan je zus. Ik weet zelf hoe slecht het is om alles op te kroppen. We konden het toen toch zo goed samen vinden. Ik zelf zoek nog, wacht op mijn eerste huilbui die maar niet wil komen. Donderdagavond was ik 4 uur met Jo fietsen. Hij is zo een schat.

Die eerste huilbui overweldigde mij weken later op de stenen vloer van de keuken. Ik was op mijn knieën aan het dweilen toen ik ineens, ten prooi aan wilde snikken, voorover gleed. Ida was op de gang aan het spelen en ik werd geacht op haar te passen. Door de halfopen deur, over de watergladde vloer van de keuken kwam ze naar mij toe gekropen. Een hele afstand voor haar anderhalf jaar. Bij mij aangeland strekte ze zich naast mij op de grond uit, legde haar arm om mijn nek en smeekte bijna in tranen: “Niet huilen, niet huilen tante. Asiblief. Ida niks gedaan, Ida niet stout, Ida lief, tante lief!” Haar troostende woorden, haar angst zelf oorzaak te zijn van mijn hoorbare ellende raakten mij en brachten mij tot mijzelf terug. Ik pakte haar stevig om haar middel en hielp ons beiden weer op de been. Een kusje, een overtuigend lachje en een snoepje deden de rest.