De oude zaak Godefrooi

45

—    Ze komen laat, mevrouw ! zei Mina, ’t zal zoo negen uur zijn. Dan hoorde ze het ratelen van een zware handkar en een oogenblik later een hevigen ruk aan de bel. Heere me god — zoo is d’r hier nog nooit gebeld geworden. Had ik m’n mond maar dichtgehouden.

De klepel schudde nog heen en weer en kling-klangde nog krachtig in de klok. Het heldere geluid werd als door de marmeren vestibule opgevangen en hetheele huis doorgezonden.

’t Lijkt wel de brandweer, mopperde ze, maar dan trippelde ze reeds vlug de trappen af. Mevrouw had haar ver-schrikt-vragend aangekeken en schudde het vriendelijk hoofd. Ze had al een dag of wat hoofdpijn en élke pijn vond ze vreeselijk. Overigens was ze de goedaardigste doktersvrouw ter wereld, naar Mina’s opinie.

Dat zoo’n ouwe beverd nog zoo sterk aan de bel kan trekken, spotte het meisje vroolijk, toen ze de deur had geopend. Dan keek ze verbaasd op en haar oogen tintelden vol dartelen spotlust.

—    Hè — wat moet dat jonkie hier doen? vroeg ze aan een ouden metselaar en hoofdknikte naar Dirk. Deze boog opmerkelijk zijn hoofd naar haar toe.

—    As je soet bint — sal ik jou niks doen.

—    En anders?

—    Anders goan ik direct weir weg.

—    Aju!

—    Eirst die groute balke naor binne en het staigerhout! wees Dirk de opperlieden aan, schijnbaar zonder verder op haar te letten.

—    Moet dat allemaal in huis ? riep ze nu ernstig verschrikt. Jelie gaat van het huis toch geen pakhuis maken, hoop ik.

—    Straks komt er nog meir, beloofde Dirk en vroeg zachter: wais nu maor eirst woar de keuke is.

—    Waarvoor — opschepper?

—    Fan fandoag af — bin ik hier de boas en bin jai m’n ondergeschikte en is je keuke m’n houfdkwartier. En nou goane me mit ons tweitjes een lekkere bak thei drinke.

—    Jij weet het goed, lachte ze, direct gewonnen.

—    Sou bin ik — je mot ’r four geboure sain. Sain hier kindere in huis?

—    Wat ben je toch een bemoeial? Wil je misschien ook weten hoeveel ik op m’n spaarbankboekje heb?

—    Niks nieuwsgierig noar, hour. Dat seg je me wel as we noar ’t stadhuis raije.