De oude zaak Godefrooi

HOOFDSTUK IY

De dagen gingen voorbij en ze leken precies op vorige dagen. Het was nu eens mooi nazomerweer, luchtig in den ochtend en zomersch-warm in den middag, dan weer plaste de regen uren aaneen in stralen van eindelooze lengte. Sommige dagen bleven dor en zonloos tot vroeger dan anders de avond viel.

Ze schenen precies als alle andere dagen die aan den ouden gemoedelijken winkel waren voorbijgegaan, jaar in, jaar uit — een lange reeks van jaren. Ze onderscheidden zich niet

door zeer bizondere teekenen van vorige en toch---

Men zei het niet, sprak er niet van, hoewel ieder het voelde, de dagen waren anders. Anders dan voorheen, voor de oude zaak Godefrooi.

Noch de oude patroon, noch zijn gehoorzame, huishoudelijke gade, noch zijn kinderen zouden hebben kunnen weergeven welk vreemd „iets” de zaak scheen te doorvaren in den laatsten tijd en toch was elk hunner er voor zichzelf van overtuigd dat het niet nfeer was als vroeger.

Ferdinand, de jonge baas, had het eens schertsend uitgedrukt, zoo terloops en dat scheen het vreemde, het nieuwe het best te typeer en. „Het lijkt wel — of er tegenwoordig wind staat in den winkel” had hij gezegd.

Letterlijk was dat in zooverre juist, dat de deuren van den winkel in de laatste dagen bijna altijd wijd-open stonden en de frissche lucht er nu vrij en frank in kwam. Maar dat was niet het eenige. Alles en allen schenen van nieuwe lucht doortrokken te zijn.

Wuppie, de jongen, moest haar wel het sterkst hebben ingeademd. Zoo stil en bedaard als hij altijd was geweest, zoo opgewekt en rumoerig deed hij in den laatsten tijd. Hij floot, floot alle deuntjes na van alle orgels die hij van zijn leven had gehoord en stopte niet met fluiten voor hij ’sna-middags naar huis ging. En soms zong hij ook wel, met zijn gillerige, onstandvastige stem en begeleidde hij zich met hamerslagen en voetstampen. Dat kon maar zelden de goed-