't Brokkenhuis

de suggestie kan ontwikkelen, die een ander mensch tot vol-ning van zijn of haar natuurdrift moet beïnvloeden? vroeg Rosa eindelijk op rustigen toon. Ik voor mij geloof, dat zelfs de leelijkste, onaangenaamste vrouw, telkenkeer ze verlangt te paren, een man daartoe kan brengen.

Let wel, voegde ze er lachend aan toe, ik bedoel er toe bewegen, maar niet „èn behouden”.

—    Door middel van het „mysterie der vrouw”? vroeg Mil-ders met lichte ironie.

—    Eenvoudig door taktische prikkeling der geslachtszenu-wen, antwoordde ze bedaard. Ik kan het, waarom zou het dus voor Laura onmogelijk zijn, als ze er behoefte toe voelt.

—    Maar. .. . vulde Barrèl aan, haar met onverholen sympathie aanziend.

—    Ah — jij snapt dat er nog een „maar” aan verbonden is. Maar waarom zou ze het zoo dikwijls noodig oordeelen, als jullie veronderstelt? Daarmee schakel je de gansche waarde en den verstandelijken opzet der Brokkenhuis-kuur uit.

Ik kan niet aannemen, dat jullie dat ernst is. Bij zoo weinig geloof in het goede resultaat, zou jullie allang zijn vertrokken.

Vóór we hier waren werden we, zonder daarvan bewust te zijn, door de stof beheerscht. Indien we nu, door de kuur, de bewustheid daarvan eigen worden, zónder steun of sterkere factor daartégen, dan zou me het resultaat te armzalig lijken om het „genezing” te noemen. Drie maanden kuren, terwille van een beetje weten dat onder den drang der logge, domme stof toch weer zou uitslijten, is belachelijk, tijdverknoeiend en geldverkwistend.

—    Dus?

—    Dus, het weten moet vérder in ons rijpen, dan tot de bewustwording onzer ondergeschiktheid aan de stof. Dat is het eigenlijk doel, dunkt mij, van onze kuur, waarvan dan het

226