't Brokkenhuis

verdriet of wanhoop. Wélke vrouw zou hem nu nog kunnen deren, doen wanhopen?

Een kolossale grap. Wat zou le Grand op zijn neus kijken, als hij bemerkte dat een patiënt zichzelven in de helft van den .vastgestelden tijd had genezen. En die Stien, die nooit anders dan officieele briefjes uit een rustoord ontving, wat zou ze jammeren en mopperen, dat hij niet tevoren zijn thuiskomst had gemeld.

Ging hij dus naar huis?

Daar zag hij de ophaalbrug, het typische oud-Hollandsche ophaalbruggetje. Hij naderde de grens van le Grand’s gebied, van ’t Brokkenhuis.

Tien meter vóór de ophaalbrug lag een paartje in het gras. De jonge man hield een klein boekje in de rechterhand en las blijkbaar vóór.

Kiezel langs den weg knarste onder het wiel. De jonge man trok snel de linkerhand terug en het meisje keerde zich om, het gezicht in de handen verbergend.

Hun houding, hun gebaar stak Barrèl plotseling fel, als bezaten zij iets wat hém toekwam, hem werd onthouden. En, in hem brandde een verlangen, dat hij vroeger had gekend, als hij na een verloren vechtpartij, een onrechtvaardige straf, de ontrouw van een schoolvriendinnetje, naar huis ging.

Het verlangen naar Moeder, die, al wist ze van niets af, toch alles weer goed en mooi maakte.

Moeder was niet meer.

Maar, ginder, aan het eind der olmenlaan, stond het huis, het Brokkenhuis.

Zijn thuis. Daar hoorde hij thuis, zoolang hij nog kón afgunstig zijn op het miezerig gedoe van twee menschen in het gras. Terug daarheen, of, doorgetrapt naar de stad, het leven, deMenschheid, waarvan er hier twee vertegenwoordigers zaten?

185