't Brokkenhuis

Weer werkte haar bedwelming op hem in, door den vreemden glans in haar oogen.

—    De mannetjes zullen haar zien aankomen, antwoordde hij zwakjes. Waarom zouden zij zich overspannen voor die luiwammessen?

—    Wil jij het dan niet voor mij doen? fleemde de weeke klank in haar stem.

Tegelijk streelde haar hand zijn huid, waardoor een trilling door zijn gansche lichaam joeg en de natuurkracht hem aan-gette, haar te bespringen en met 'haar te paren.

Maar vreemd, hij kon niet, schoon zijn lichaam rijp was.

Hij kon niet, schoon hij jong en tierig was.

Hij was onmachtig, doordat de glans in haar oogen een toovercirkel had getrokken óm de plaats waar hij lag en hem daar nu als gevangen hield.

Die cirkel was de oorsprong, het begin, der suggestie tot onthouding, door latere zeden opgelegd, aan den man, die geen paringsverbod had aangegaan.

Wil je het dan niet voor mij doen? vroeg ze nog eens, zachter, weeker en toch dwingender.

De cirkel scheen zich te vernauwen en Simpel samen te persen tot een klein Simpeltje, dat zweette en hijgde van benauwdheid.

—    Voor jou. .. . wèl, zei hij eindelijk, als verwachtte hij van die toezegging ontspanning en verlossing.

Haar gelaat leefde op, in blijden lach.

—    Je bent een brave Simpel, prees ze hem. Dan mag jij voortaan met mij paren wanneer en zooveel je wilt en dan sluit ik mijn lichaam voor elk ander mannetje.

—    Maar hoef ik dan niet voor de andere wijfjes voedsel te zoeken? vroeg hij, met wantrouwen en vrees in zijn stem.

Sitoeri richtte zich resoluut op en keek hem streng aan.

i35