't Brokkenhuis

had, dan mijn bloed te verhitten en me nijpend nieuwsgierig en verlangend te maken naar haar lichamelijk wezen.

Nauwelijks verbeeldde ze zich, een teeken van zwangerschap waar te nemen, of ze drong me er toe, haar lichamelijk geheel vrij te laten; ze noemde dat, onze vrucht zoo jong mogelijk reeds een voorbeeld van reinheid en hooger leven geven. En, toen het bleek, dat ze zich had vergist, moest ik dat weer als een teeken zien, dat ons samenleven voor hooger plan dan het banale bestemd was. Ze nam zich een aparte slaapkamer en soms, als ik dan, volgens haar, te zwaar moest strijden tegen mijn lagere aanvechtingen, mocht ik haar hand kussen. Maar verder. .. .

Barrèl voelde zich door een geweldigen schok tegelijk met de Naakte Dame opgelicht en weggeslingerd. De Kampioen-Bokser was de Statige Feministe, die zich in het donker aan hem wilde opdringen, met een grooten sprong ontvlucht en op het Dronken Gezicht en de Onbestorven Weduwe terecht gekomen. Dezen slingerde hij nu, met motorische kracht, tegen Barrèl en zijn dame aan.

Temidden dier catastrophe trachtte de Naakte Dame te vluchten; maar worstelend en krioelend mèt en in het men-schenkluwen, gelukte het Barrèl, haar arm vast te grijpen.

Schreiend van wanhoop en teleurstelling sleepte ze zich voort, hèm achter zich aan schurend op den drassigen grond, tot ze stuitten op de Oude Dikke Dame, die dik-bemodderd lag te jammeren van koude.

Zelfs in zijn toestand rilde Barrèl van haar. Om haar van zich af te houden, liet hij de Naakte Dame vrij; aanstonds sprong ze op en vluchtte in de richting van ’t Brokkenhuis.

— Zomerdracht? gromde het Dronken Gezicht, vlak langs zijn oor. Duivel’s dracht, zeg ik je. En, als er maar tien druppelen regen vallen, trekken ze haar waterproof aan en dan

99