Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

hem dankbaar toe te knikken. Inderdaad stónd het geluk harer gansche familie op het spel, bij het vinden of verloren blijven van haar vader’s lief, trouwhartig innerlijk. Hoe juist had de schrandere detective dat ingezien.

—    Alsjeblieft, mijnheer Jochem, hier hebt U al de namen en adressen, waar U om hebt gevraagd. Als ik U nu nog met duimafdrukken of iets anders van dienst kan zijn, wil ik er graag mijn best voor doen.

Joris Jochem las snel het lijstje door en stak toen het boekje bij zich.

—    Voor élke aanwijzing, élk hulpmiddeltje zal ikU dankbaar zijn. Maar natuurlijk ga ik voornamelijk op eigen doorzicht en verstand te werk.

—    Kan ik nu gaan ?

—    Zeker. WiltU zoo goed zijn eerst de inschrijfkosten te betalen? Tien gulden alsjeblieft.

Hij bedankte Cora met een hoofschen knik en bracht haar toen tot de deur. Daar wachtte Joris Jochem’s dochtertje haar.

De pseudo-detective stapte nu op een stoel en kreeg ’n touwladder. Hij rolde haar op den vloer uit en wikkelde haar daarna om zijn lijf, onder het vest. Er was een groote ijzeren haak aan bevestigd, welks punt het vest deed uitpuilen, toen hij dat dichtknoopte.

Jochem voltooide zijn uitrusting, door een bijl in zijn vest te steken, de browning in zijn binnenzak, de flesch chloroform in den zijzak, en een bos sleutels in zijn broekzak.

Ziezoo, nu ben ik in klein tenu, fluisterde hij, tevreden glimlachend.

Hij tuurde tersluiks door het venster en zag Cora loopen. Toen opende hij de deur.

—    Stientje, Stientje! riep hij. Vlug wat, kom eens gauw bij vader!

Het kleine meisje kwam rap binnen en keek hem guitig met haar

slimme oogjes aan.

75