Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Toen Cora schuchter naderbij kwam, speelde de detective met een groote browning. Hij legde haar somtijds- op zijn bureau neer, nam haar weer op, trachtte den trekker over te halen en schudde daarbij afkeurend het hoofd. Voor hem lagen nog een bos sleutels, eenige beitels en een schroevendraaier. Ook stonden er een flesch op het bureau op wier etiket Cora „chloroform” las, een groote kantoor-lamp met groene schemerkap en, in een hoekje, een telefoonapparaat.

Aan den muur, tusschen de twee ramen in, hing het levensgroot portret in olieverf van een langen, kaalgeschoren man, met breede, wilskrachtige kin, hoog voorhoofd en scherp-turende oogen. Cora herkende het als de beeltenis van Sherlock Holmes, den held van Conan Doyle’s detective-verhalen. Er waren eenige woorden onder geschreven, welke zij op dien afstand niet kon lezen. Doch de onderste twee moesten, dacht zij, een handteekening beduiden.

In een hoek ontwaarde Cora een nieuwe, hooge kast voor een kaartsysteem. En niet ver van de deur stond er een van verweerd eikenhout, blijkbaar zeer oud en van veel waarde door haar hand-snijwerk.

Aan een der wanden hing een schilderij, dat Cora herkende als van een der meest bekende jonge schilders van den laatsten tijd. Ze had het op een tentoonstelling gezien, waar het toen bijna duizend gulden had moeten opbrengen. Het feit, dat de detective zoo vermogend was om zich zulk een stuk te kunnen aanschaffen, gaf haar een verbijsterenden indruk van zijn talenten. Aan een anderen wand boven een divan, met een kostbaar perzisch kleed bedekt, hingen eenige kromme zwaarden, krissen en bijlen van verschillende afmetingen. Aan den vierden wand hing een groote plattegrond van de hoofdstad, tusschen eenige, deels opgevouwen, touwladders.

Het bureau stond op een tapijt, dat een groot deel van den vloer bedekte. Behalve nog eenige fauteuils en een eenvoudige stoel,

64