Debora

dan toch zijn misdadig voornemen niet hebben opge* geven ? Sneller trad hij naderbij, echter zorg dragend geen gedruisch te verwekken dat hem verraden kon.

Nu kon hij den wagen onderscheiden. Daar zag hij ook Debora staan en voor haar een man. Ja, die hooge gestalte kon niemand anders zijn dan Elon ben Jiphtach.

«Schoonste bloem uit Israël’s schoonsten tuin,« hoorde hij nu Elon zeggen, »leg uw hand op mijn hart, opdat het bonzen u zegge hoezeer ik u min, hoe ik u liefheb en hoe geheel mijn verlangen en al mijn gedachten naar u uitgaan.«

Hij trad dichter op Debora toe en scheen haar in zijn armen te willen omvatten, haar aan zijn borst te prangen.

Zij verweerde zich niet, slechts hief ze hoog op de armen en helder klonk haar stem:

«Niet mij zult ge liefhebben en uw hulde brengen, doch slechts den Allerhoogste. Wie ben ik dat gij u door mij voelt afgeleid van de taak, die u is opgedragen ?«

»Ik wil u minnen, u waarachtig liefhebben, ware het slechts dezen nacht, heerlijke Debora. Morgen, als het eerste rood de nachtschemeringen verdrijft, ben ik bereid u te volgen met gevleugelde voeten, doch laat mij eerst in uw armen de waarheid van het leven en het zoete der liefde vinden.«

Nu rukte hij haar tot zich, als om haar met geweld tot zijn verlangens te brengen.

Daar slaakte ze een gil, een gil zoo hevig, dat hij dragende tot de meest verwijderde bergen in den omtrek, door deze schril en angstwekkend werd weerkaatst. Tegelijk doorflitste een felle, geelwitte straal het lucht* ruim en werd die gevolgd door een krachtig onweer* gerommel.

Elon had haar losgelaten, was achteruit gedeinsd, de handen angstig voor ae oogen geklemd. Het was hem, als had dat felle geschitter het licht zijner oogen gedoofd en alsof in dat hevig korte dondergerommel een boven* aardsche stem hem dreigend had toegesproken.

185