De gezellige staking

—    Niet — doen ... fluisterde ze onderdrukt.

Dien toon kende hij — nu wist hij dat hij niet behoefde te aarzelen. Hij trok haar met zijn liefkoozende hand dicht bij zich en streelde met de andere, haar hals, haar borsten.

—    Schei nou uit — daar komt wat....

—    Malle meid — kind!

—    Ben ik soo’n kind ?

—    Nee hoor — zei hij gul, je bent een drommelsch lieve meid. Toe — loop een eindje met me mee.

—    Dank u, lachte ze. Moeder sou me sien ankomme ? En ik heb nog ’n hoop te doen — d'r mot nog afgeruimd worde.

—    Dus je wilt niet ? vroeg Jozeph schijnbaar onverschillig.

—    Nei — net wat u segt, lachte Mientje heesch. Ik wil — ook niet!

—    Als ik maar tien jaar jonger was, schertste hij.

—    Dat kon me niks scheile. Denk je dat ik sooveil om die broekies geif? Soo'n aigenwaise piet-snot kan ik heilemaal niet luchte.

—    Maar mij wel?

Hij vlijde zijn arm om haar leest.

—    Soo in eins? Ze verzette zich niet meer.

—    Dus je loopt niet mee? Nu — dan ga ik alleen.

—    Misschien doe je wat op — doe je best eins.

—    Krijg ik geen zoentje van je?

—    Soo’n ouwe getrouwde man.... Ze ontworstelde zijn omhelzing, zonder gedruisch te maken.

—    Nei — hier niet, fluisterde ze onwillig. Je moet me loslate — als d'r een deur open gaat — bin ’k suur.

—    Zoo’n stomme deur weet nergens van.

—    Nei — hou je hande voor je — ik wil niet. Nou seiker niet

—    Wanneer dan wel ? Van avond? vroeg hij half onzeker.