De gezellige staking

kunst is, eerst goed af te luisteren wat ze zelf zeggen en dan zeg je het hen na — een beetje luider dan zij en geestdriftiger. Af en toe geef je een gilletje — dan weer spreek je met diepe basstem en als je bemerkt dat de lui onder den indruk komen, gooi je er een enkel vreemd woordje tusschen door; dat doet gewoonlijk wonderen. Maar hoofdzaak blijft dat je ze toespreekt, zooals ze zelf verlangen te worden toegesproken.

Als ik bijvoorbeeld met zekerheid had geweten dat de meerderheid geen staking wou, had ik heel anders gesproken dan ik nu heb gedaan.

—    Sou je dan de stoaking hebbe afgeroaje.... ?

—    Wis en waarachtig ! Ik zou er op vurige wijze hebben tegen tekeer gegaan en de ellende die er het gevolg van is, met zulke schreeuwende kleuren hebben afgeschilderd, dat alleen waaghalzen er hadden voor gestemd.

—    Joa dat en docht ik wel — zei Hein bitter. Jelie sourt proat se noa den mond, moar wailui worre uitgejouwd — omdat se fan ons de woarheid motte houre. Jelie anarchiste binne bang four die grout-schreiuwers.

—    Bang .... lachte Jozeph ironisch — ben ik bang ? ’t Is mogelijk dat een hoop lui gewoonlijk de arbeiders naar de mond praten omdat ze bang zijn de gunst en hun reputatie te verliezen, ’t Is mogelijk, zeg ik. Maar ik ben het niet hoor — daarvoor beschouw ik ze te veel als kinderen. Ik praat ze naar den mond omdat dat nu eenmaal in mijn lijn te pas komt — omdat ik het als sport beschouw. Ik moet er in mijn binnenste soms zoo verdraaid om grinneken dat honderde oogen strak op je aankijken en honderde ooren zich inspannen allerlei zotteklap te verstaan, die ze al minstens tien keer hebben gehoord. En als je dan nu en dan een vuurpijl loslaat en de lui komen er verschrikkelijk door opstang dan 50