De gezellige staking

—    Ik geloof dat ze den draak met me steekt — je kent haar niet....

—    Ken jij haar dan zoo goed?

—    Ik drink er wel eens koffie, om twaalf uur, maar dan zit ze altijd vol streken.

—    Dat is de liefde, zei Joop ernstig ; liefde is plaagziek.

—    Och kom.

—    Weet je zeker dat ze niets om je geeft. Heb je het al eens geprobeerd, met een kusje in haar hals of zoo ?

Douwe werd vuurrood, zoo dat Joop zich innerlijk verkneuterde van genot.

—    Hoe kom je er bij ?

—    Geef antwoord!

—    Nee natuurlijk.

—    Nee ? Dan ben je 'een stumper. De meisjes hebben niets liever.

—    Maar zij niet hoor! versprak Douwe zich.

Joop knipoogde tegen de pianiste en deed of hij Douwe niet had verstaan. Deze trommelde verlegen op tafel. De kelner snelde toe.

—    Heeft meneer geroepen ?

Douwe keek Joop vragend aan.

—    Laten we maar gaan, zei deze. Douwe betaalde.

—    Wil je nog een sigaar? vroeg de laatste toen ze op straat liepen.

—    Nee — dank je — een ander keer graag. Nou — ik zie je nog wel. Laat de kop maar niet hangen jongen, een mensch kan nooit weten.

—    Wat zou jij dan doen — in zoon geval?

—    Ik ? Alle menschen zijn niet eender en mijn jongelingsjaren zijn al lang voorbij. Maar — het zou je geen kwaad kunnen als je goeje vrienden werd met den vader, zou ik 100