De gezellige staking

Maar ik vind ’t toch jammer, datje weer aan den drank gaat.

—    Och, stoor je maar niet aan mij, hoor. Ik ben een zwerver, een wrak, een schipbreukeling. Maar laten we liever over Mientje spreken. Je bent dus verkikkerd op haar ?

Douwe kleurde nog sterker.

—    Heeft ze je dat gezegd ? versprak hij zich.

Jozeph wilde weer losbarsten maar bedwong zich intijds.

—    Je bent me toch een prentenboek ook, hoor! Of zij het me gezegd heeft. Jij — jijzelf hebt je honderdmaal versproken en als je je niet verspreekt, dan verkleur je je.

—    Hoezoo ?

—    Waarom had je ’m straks staan toen ik over blonde dochtertjes sprak? Maar — ga je gang hoor — je had slechter smaak kunnen hebben, 't Is een verduiveld leuke meid.

Douwe schrok.

—    Hoe weet jij dat zoo — ken je ze zoo goed? Kom je er wel aan huis ?

—    Ik bedoel natuurlijk — een leuk gezichtje, herstelde Joop zijn fout. Ik ben er net één keer van mijn leven boven geweest — dat was op een ochtend dat Smikkel en ik samen post hadden, geloof ik. Maar soms is een enkele blik voldoende, vind ik, om iemand te leeren kennen. Ze had niets van dat onbeschaamde, van dat overbrutale in zich, dat je tegenwoordig zooveel bij jonge meisjes aantreft. Ik vond haar een beetje bleu — maar dat kon wezen omdat ik er vreemd was.

Douwe keek hem verrast aan bij deze diagnose die hij van iemand als Jozeph Ranschoen niet had verwacht omtrent een brutaaltje als Mientje; maar hij zag slechts zuiveren ernst op zijn gezicht.

—    Meen je dat werkelijk ? vroeg hij aarzelend — ik dacht, haar juist een beetje los — een beetje vrij —.

98