Om de macht

Max zag in gedachten weer Gertrud in bed liggen, hem met haar koele onverschilligheid aanziend.

—    En als nu blijkt dat die meisjes ziek zijn?

—    Ziek en zonder Ausweis, zei Landauer lachend. Maar dat is immers al een dubbel misdrijf. Die worden zonder pardon in een politie-gasthuis gestopt.

—    Kom, ik heb er genoeg van gezien, zei Coen. We moesten maar gaan. Loop jij maar voorop, Max, schertste hij. Jij bent hier zooveel als vertegenwoordiger van een groote mogendheid. Het I. V. heeft immers een passen-overeenkomst met Duitschland.

Max knikte. Krachtens een overeenkomst van het Verbond met de meeste Europeesche regeeringen hadden zijn vertegenwoordigers in vele landen bijna onbeperkte bewegingsvrijheid. De aard der tegenprestatie, door het Internationaal Vakverbond daarvoor in ruil geboden, was lagen funktionarissen als Branders niet bekend.

Mary fluisterde iets tegen Landauer en gaf Max een wenk. Hij begreep dien en gaf Olga een arm. Toen de luitenant het speciaal stempel op zijn paspoort zag, liet hij het gezelschap ongemoeid vertrekken.

Voor de deur van de Diele stond een vracht-auto, bewaakt door gewapende agenten.

—    Wel bedankt, zei Landauer. We zijn er gemakkelijk af gekomen. Als ze dat doosje bij Olga hadden gevonden. . . .

—    Dan hadden we misschien met zijn allen een ritje met de auto mogen maken, viel Max, opgewekt, in. Wie weet wat een pret we hadden gehad.

Hij bracht Coen en Mary naar het station.

—    Je komt toch nog eens aanwippen, voor dat je de beenen neemt, noodigde de eerste uit. Misschien heb ik je een boodschap naar Amsterdam mee te geven.

Max haalde aarzelend de schouders op.

—    Ik heb het druk en kan mijn reis naar Saksen en Beieren niet langer opschorten, zei hij langzaam.

—    Goed zoo!

Coen sloeg hem geestdriftig op den schouder.

Blijf hier niet sukkelen en ga zoo vèr mogelijk de buurt uit. Heeft jullie arbeiderstrust geen filialen in Alaska en Oost-China?

Max had Mary’s hand genomen en vroeg bijna smeekend:

—    Mary, wil jij nu en dan Gertrud opzoeken, als ik op reis ben?

Coen lachte verachtelijk en tikte driftig tegen zijn voorhoofd. Maar

Mary knikte toestemmend, met een moederlijken lach.

—    Ja jongen, ik moet haar toch ook eens zien.

—    Heel lief van je. Dan schrijf ik je nog wel.

—    Neem een voorbeeld aan Landauer! riep Coen, tot afscheid.

43