Casa Bianca

Toen wij twee jaar geleden verhuisden, kwam er speelgoed van den zolder, waarvan ik niet eens meer wist, dat ik ’t had. Hè, zoo echt was dat! ’t Was net of ik ’t weer nieuw kreeg.”

„Ik zou nu toch niet graag willen verhuizen,” zei Jo.

„Jij stelt je nogal wat 'voor van die buren,’’ zei Dien een beetje snibbig. „We hebben zonder die zes kinderen ook pret genoeg samen.”

„Hè, zóó moet je ’t nu niet opnemen,” zei Jo haastig. „Natuurlijk hebben wij ’t altijd leuk samen, maar jij vindt het net zoo goed echt, zoo’n troep meisjes.”

Maar Dien zag het plotseling roetzwart in.

„Je zult zien, dat wij nu samen gaan kibbelen.”

„Hoe kom ie erbij! We hebben nog nooit gekibbeld.”

„Neen, da’s waar. Maar misschien is er wel een kind bij, dat je aardig vindt en dan laat je mij natuurlijk bakken.”

Jo begon hartelijk te lachen.

„O, malle Dieneman, wat haal je je nou in je pruik! Ik geloof heusch, dat je ’n beetje „jan” bent.”

„Heelemaal niet,” zei Dien. „Ik ben niets ja-loersch. En als je een van die schapen leuker vindt, dan vind ik ’t allang best.”

„Hoor nou zoo’n spook! Als je n,og eenmaal zoo laag denkt, ben ik voor goed kwaad op je.”

54