Casa Bianca

„Enne . . zei oom weifelend, ,,nu ’n beetje netjes naar den tuin, want er is een heer gekomen enne . . .die moeten jullie een beetje waardig begroeten.”

,,’n Heer?” vroeg Jo verwonderd. „Wie dan?” „Is oom Antoon gekomen?” vroeg Rob, die bij dat „waardige begroeten” plotseling aan vaders oudsten broer, den notaris, dacht en die Rob het toppunt van waardigheid leek.

„Zul je wel zien,” bromde oom Wim. „Zorg nu maar, dat je fatsoendelijk je entrée maakt.” De kinderen stappen veel kalmer dan gewoonlijk en in volle verwachting naar den tuin.

Maar als ze de tent in ’t vizier krijgen, begrijpen ze wie de heer is en dan is ’t ook meteen gedaan met hun kalmte.

Aan den zijkant van de tent heeft Oon Wim levensgroot een Indianen-Opperhoofd geschilderd. De rood-bi’uine kop, getooid met de gekleurde veerenband is zóó echt dat Jo en Dien er in stilte naar staren, hij kijkt hen met z’n koolzwarte oogen zoo dreigend aan.

„’t Is gewoon geweldig,” zegt Rob en Loe voert een wilden krijgsdans om het Opperhoofd der Inka’s uit.

„Ik vind ’m griezelig-mooi,” zegt Jo.

„Hoe kunt U ’t zoo!” zegt Dien bewonderend en ze hangt aan oom Wim’s arm, terwijl ze vol eerbied naar hem opblikt.

,,Ik ben blij, dat jullie zoo ingenomen bent