Casa Bianca

springen. Met de meisjes doe ik daarna een ander spelletje.”

„Hoera!” gilden Rob en Loe.

En oom sprong met de jongens dat ’t een lieve lust was, hij sprong zelfs over het viertal heen, hetgeen een langdurig gejuich tengevolge had.

„En wat nu met jullie,” vroeg oom de meisjes. „Touwtje springen, of zijn jullie daar te groot voor?”

„Dat kunt U toch niet,” zei Dien.

„O, denk je van niet? Dat zal ik je dan eens anders laten zien. Vooruit Jo, haal je touw.”

Jo holde naar binnen en kwam direct terug met het groote springtouw, dat ze nog eens van oom gekregen had.

„Zoo, nou jullie eerst slingeren.” zei oom. „En dan zal ik Dien es laten zien, hoe ik springen kan.” En oom trok met een nuffig gebaar z’n broekspijpen op, sprong in de bocht en zong met een hoog meisjesstemmetje:

„Juffrouw, laat je zakdoekje vallen van een, twee, drie.”

En meteen liet hij zijn zakdoek vallen, en pakte die, al springende weer op.

„En nu de dubbeledubbele,” zei oom met hetzelfde malle stemmetje en zijn hoofd opzij gebogen.

De kinderen gierden het uit en ze waren niet in staat verder te slingeren.

Toen stelde oom voor „in spin de bocht gaat

3»