We slaan er ons door

6i

„Ziet er gezellig uit,” zei hij goedkeurend. „Je moeder heeft er wel slag van, hè, kind?”

„Voelt u u goed, vader?” vroeg Toet.

„Voor mijn bescheiden doen, heel wel. Ik begin te geloven, dat al die doktoren er geen lor van weten,” lachte hij.

’t Was zo grappig, dit hem, als dokter, te horen zeggen, vond Toet en dankbaar gestemd constateerde ze hoeveel beter hij er uit zag.

„Daar is Tom!” riep ze dan blij, toen ze de electrische bel op de Tom-manier hoorde rinkelen.

Ze snelde naar de hall, Tom en z’n moeder tegemoet.

„’t Kind is gelukkig, hé, Leentje?” glunderde meneer Numan naar z’n zuster.

„Heel gelukkig,” prees deze. „Tom is een beste kerel en hij heeft een ander mens van haar gemaakt.”

„Kassian, hij is veel te dik,” vond Maatje en uit haar stem sprak medelijden.

Tom Mertens was inderdaad iets te dik voor een jonge man, maar ’t was of het bij hem hoorde en aan zijn hele tevreden wezen iets genoegelijks gaf. Daar hij van een respectabele lengte was, misstond zijn corpulentie hem niet te erg.

„Wat ziet ’t er hier in-gezellig uit,” vond ook Tom’s moeder, toen ze binnen trad en ze keek met welbehagen naar alle bloemen, de genoegelijke hoekjes, het vele licht.

Even een verbaasd kijken naar Maatje’s al te jeugdig toiletje, dan zette ze zich op haar gewone rustige manier naast meneer Numan neer. Maatje dartelde als een vrolijk vlindertje in het rond en was blij als een kind, nu ze weer eens ontvangen kon.

„Waarom kijkt mijn lieveke zo zwart?” plaagde Tom, Toet’s donker kopje op heffend.

„Kijk eens naar m... maatje” — het Moeder kon haar niet over de lippen. — „Ze zullen zich slap lachen allemaal, als ze die jurk zien.”