We slaan er ons door

13

niet gezien had. Dat was een vervelende bijkomstigheid, waardoor er misschien nog wel roet in het eten kon komen.

Enfin, Toet had nu dien Tom, misschien had die haar wat minder zuur gemaakt.

Langzaam stoomde de Mamix het IJ binnen. Steeds dichter kwam hij bij de Javakade. Van de boot konden ze de wachtenden al als kleine stipjes zien. Het was als een wriemelende mierenhoop, zoals ze daar dicht opeen gedrongen stonden, zwaaiend met zakdoeken en bloemen.

„Daar staan ze,” zei Toet Numan en haar hand drukte krampachtig de hand van haar aanstaande.

„Maatje en Peter.” In haar stem was een klank, die Tom er zelden in hoorde, zo bitter, zo kortaf. „Waar is vader?” vroeg ze dan gejaagd en haar ogen keken de passagiers langs, die over de railing hingen.

Alsof Peter haar zoeken begrepen had, ging hij even op zij, zodat ze nu haar vader zien kon, die in een mailstoel lag, naast zich de verpleegster.

„O, hemel, ... Tom!”

„Wat is er, kind?”

„Dat is... dat is vader! daar op die stoel!”

Tom had portretten van dokter Numan gezien, een stevige, kaarsrechte figuur met energiek gelaat.

De man, die daar op het dek lag en langzaam een wat gelige hand bewoog, leek in geen enkel opzicht op die portretten. Arme Toet, wat een weerzien met haar vader!

Steviger nog drukte zijn arm haar arm, alsof hij haar kracht wilde geven voor de dingen, die komen gingen.

„Ze ziet er wel aardig uit,” fluisterde Maatje Peter in, terwijl haar scherpe blikken Toet taxerend hadden opgenomen.

„Zéér gedistingeerd,” prees Peter. „Maar die knaap naast haar ziet er een beetje nonchalant uit.”

„Veel te zwaar voor ’n jonge man,” zei Maatje afkeurend.

Dokter Numan’s ogen bleven turen naar zijn dochter. Zijn