We slaan er ons door

11

Ach, nu pas, nu hij als een wrak terneer lag, zag hij het in, hoe de jongen, die ook zijn afgod was geweest, opgegroeid was tot een week, verwend joggie, dat tot niets anders in staat was, dan tot fuiven en zich toileteren.

„En de jongen heeft een goeie kop,” steunde hij tegen de zuster, die geduldig luisterde naar al zijn klachten. „Spelenderwijs leert hij de dingen, nooit heeft hij moeite met iets gehad. Maar de wil tot werken ontbreekt. Hij zal het tot niets brengen. Een groot verschil met zijn zuster in Holland! Twee en twintig jaar en met glans haar Engels M. O. gehaald. Met glans! Tja! het kan verschillen.”

Plotseling voelde hij, dat hij naar die dochter, die hij in zes jaar niet gezien 'had en die hem eigenlijk geheel vreemd was, verlangde.

„Dat zal een heerlijk weerzien met uw dochter zijn,” troostte hem de zuster.

Hij knikte wat afwezig, dan zei hij langzaam:

„Ik hoop het.”

Hoe dichter ze bij Holland kwamen, hoe stiller, hoe meer in zichzelf gekeerd dokter Numan werd. ’t Was of hij er tegen opzag, het land, dat hij zoveel jaren geleden verlaten had, terug te zien.

Maar Maatje werd steeds vrolijker. Holland! als klein kind had ze het verlaten en nooit was ze er terug geweest. Als de vrienden en kennissen van verlof uit Holland terug kwamen hadden ze nieuwe toiletten, waren ze vol verfialen van al wat ze op toneelgebied gezien hadden.

Winkelen in de Kalverstraat! ’t Was Maatje’s droom. Met Peter naar bioscoop en dancings! O, ze moesten overal heen samen. Hoe zouden ze het haar in Holland dragen? Ze had iets horen mompelen van opgestoken haar. Ze dacht er niet aan, afstand te doen van het gepermanente korte kopje, dat haar zo jong maakte. En toch ... als de mode het gebood...! Afwachten maar.

Geen seconde dacht ze aan de dochter, die ze in zes jaar