Wending

94

gingen! Och neen, het gaat niet. Vader heeft gelijk, dat hij me het geld ervoor niet wil geven en moeder is een schat, dat ze me tot een „gewoon” meisje wil vervormen. Een meisje, dat gelukkig is met een two-seater, buitenlandsche reizen en een man „uit onze kringen"! Ik zal mijn best moeten doen me aan te passen, ’t zal niet zoo gemakkelijk gaan, want het opgeven van een ideaal valt niet licht. Ik heb ’t fijn gevonden er met u over gesproken te hebben en nu ga ik naar boven, want ik hoor in de verte joelende stemmen. Goeden nacht, Professor en hartelijk dank voor het gezellige na-praatje."

Hij hield haar hand langeren tijd vast, en er was een lichte trilling in zijn stem toen hij zei:

„Houd je ideaal vast, mein liebes Kind. 't Is zoo heerlijk een ideaal te hebben. Geloof aan de verwezenlijking ervan, en misschien komt het eerder dan je denkt. Schlaf wohl, mein Madel."

Toen zocht ook hij zijn kamer op en voor de open balcondeuren bleef hij staan, getroffen door de sereniteit van het slapende duinlandschap. En zijn gedachten gingen terug naar den tijd waarin hij zelf een ideaal had, een ideaal, dat dreigde net zoo min verwezenlijkt te worden als dat van Titia.

„Het kleine huisje en het hart, dat me begrijpt." Jarenlang was dit zijn ideaal geweest. Vele malen, had hij gedacht het begrijpende hart gevonden te hebben, maar even vaak was hem gebleken, dat de vrouw, die het kleine huisje tot een hemel zou maken, waarin hij na iedere afmattende tournée