Wending

89

zou hij thuis — bij mijn ouders in Oostenrijk nog zijn, als ik niet zoo hard gewerkt had. Ach, Titia, mijn arm land, mijn geboortestad Weenen, je hebt er geen idee van hoe groote armoede er is. Wat geeft het, of wij kunstenaars, werken voor het geliefde land, de armoede is zoo groot, het verval zoo enorm.... Ach....!”

Nu zweeg ook hij en z'n gedachten gingen uit naar het Weenen van vroeger, toen alles nog was in de oude schittering, toen Weenen, het middenpunt van Kunst, beroemd was om zijn concerten, opera's. Nu was er geen geld meer, nu moesten de kunstenaars zwerven van het eene land naar het andere, met zich meedragend het groote heimwee naar het Weenen van weleer,

„Neen,” ging hij voort en er was een bittere klank in zijn stem, „jullie hier in Holland weet niet wat het zeggen wil te ontberen. Er is hier alles in overvloed. Gott sei dank, ben ik in staat voor mijn familie te zorgen, maar toch, als ik denk, aan de vele families, vrienden en bekenden, die hun zorgenvol bestaan voortsleepen, dan, ach, dan kan ik niet zoo van gan-scher harte vroolijk zijn. Maar, genoeg over mij. Vertel me eens iets van jezelf, van je leven in stad?"

„Daar valt weinig van te vertellen wat de moeite waard is. Ik heb de H.B.S. afgeloopen en toen ben ik een jaar in Engeland geweest in een soort meisjespensionaat en toen wilde moeder graag dat ik thuis kwam. Weet u, bij Moeder thuis zijn is jours na-loopen, verjaarsvisites, recepties, trouwpartijen.