Wending

7

te gaan en Eef, die het altijd moeilijk vond, van de wat breedsprakige dame af te komen, met een hulpeloos gezicht naar Chita keek, die haar toewuifde en een spits tongetje uitstak.

„Ben je d’r los?” vroeg Chita, toen een oogenblik later Eef haar kamer binnen stevende. „Zeg, vertel eens, zijn er gezellige pisangs in het hotel?"

„Niets voor jou,” zei Eef en ze gooide de ramen wijd open.

„Wat een zalige kamer is dat toch! Fijn, om zoo 's morgens als je uit je bed tjoept de zee vlak voor je neus te hebben. Ik benijd je!”

„Ruilen?” vroeg Chita, die zich in haar volle lengte op den divan had neergegooid.

„Ik zie jou al in onze „Villa Buk-je”, zooals Jan ons nederig duin-kluisje genoemd heeft.”

„Och,” weifelde Chita en haar groote, donkere oogen keken even peinzend naar de zee, die was als een kalm meer. „Hier is het ook niet je dat, met die zenuwachtige bereddering van moeder, en vader' s eeuwig willen feesten en groot-doen. Ik zou soms best in een genoegelijk, eenvoudig huisje willen zitten.”

„Maar dan toch met alle denkbare comfort," lachte Eef. „Met stroomend warm- en koud water, een badkamer en een zitkamer, die minstens zóó groot is, dat je er met zes paren in rond kunt schuiven.”

„Nou ja," gaf Chita loom toe.

Een klop op de deur en binnen kwam de huis