Wending

50

„Chita!” zei ze heel verbaasd. „Die is nog op haar kamer, ik was juist bij haar."

„O, die Pol! dat zal ze weten!" lachte hij.

„Wacht eens even!” Egon Peltz, die rustig had zitten dampen en zich behagelijk had laten doorzonnen, sprong op en een jonge man tegemoet hollend, die met een gitaar op den rug, uit de net aangekomen bus stapte, vroeg:

„Kunt u zingen?"

„Ik doe er althans m'n best voor,” zei de ander, hem in onberispelijk Duitsch antwoordend.

„Wilt u dan voor dit raam een liedje zingen?"

„Met genoegen."

De kring juichte luid op, Wat een kostelijk idee van Herrn Professor!

De liederzanger stemde z’n gitaar.

Men had niet de minste verwachting van zijn kunnen, amuseerde zich al bij voorbaat met het jengel-lied, dat komen ging.

Maar dan klonk een sonore stem op, die met zachte begeleiding van de gitaar een levensliedje zong.

De balcondeuren werden geopend en Chita, in happy-coat, luisterde bekoord naar het geestig liedje.

„Ha!" brulde de kring, toen het liedje ten einde was. „Daar is ze, de ontrouwe! Waar blijf je, zeg? We zitten als uilen in doodsnood en wachten! zul je eindelijk eens beneden komen en zeggen wat er gedaan moet worden?”

Chita liet ze rustig brullen, boog zich over het balcon en tuurde naar de zee.