Wending

25

Sinds den dood van haar ouders woonde er haar broer met zijn gezin, en die stonden als vreemden tegenover haar steedsche kleeren en manieren.

En wanneer, zooals op verjaardagen, de geheele familie bijeen was in het ouderlijk huis, dan zat zij, Coba, onwennig tusschen hen in en voelde ze hun critiseerende blikken bijna als een beleediging.

En zoo was ze eigenlijk nergens echt thuis, het allerminst misschien in haar eigen huis, waar ze zich vaak voelde als iemand, die bij zichzelf op bezoek is.

Het maakte voor haar eigenlijk weinig verschil uit, of ze zooals nu in een hotel, of in het eigen huis was. Het eenige prettige bestond hierin, dat ze nu niet de menu's zelf behoefde op te maken, een dagelijksche bezigheid, die haar veel hoofdbreken kostte, gezien de verschillende smaken van man en kinderen.

Want, hoewel haar man den eenen dag met veel aplomb beweerde, dat de kinderen maar moesten eten wat op tafel kwam, zoo kon hij op een anderen keer deze zeer wijze opvatting weer geheel tegenspreken en haar verwijten, dat ze ook a 11 ij d menu's maakte, die niemand lustte.

„Hoe moe doet, doet moe niet goed!" had Pim eens op een kwaden dag uitgeroepen, wat haar een oorveeg van vader en een schaterlach van de andere kinderen had bezorgd.

Pim wist zelf niet, hoe dicht ze met dit gezegde bij de waarheid was. Maar die woorden van het vroegwijze kind maakten haar moeder nog kleiner.

,,’t Kind heeft gelijk, ik kan geen goed doen, m'n