Wending

22

zijn gezin. Zoo gaarne gaan haar gedachten terug naar de kleine woning, drie hoog, in de volksbuurt, de woning, met de goedkoope en goed onderhouden meubeltjes, waar Wimpie, hun eerste, geboren werd, waar ze waschte en plaste, altijd zingend, altijd zorgend, blij, als „de boel aan kant was", en ze 's avonds met haar Cor knussies onder de papieren lampenkap zat.

Of had ze ooit meer die vreugde gekend van toen ze uit „het katoentje van 17i cent de el", het frissche, gebloemde, zelf een japonnetje had gewrocht?

O, het album met de portretten uit dien tijd!

Cor en zij, als verloofden, als bruid en bruigom, hand in hand, en wat later zij met Wimpie op haar schoot en Cor, de gelukkige vader, leunend achter haar stoel. Hoe vaak, in verstolen oogenblik-ken, haalde ze dit album te voorschijn en verwijlde ze in dien eersten gelukkigen tijd.

Daar was het portretje van Wimpie en z'n zusje Corretje, later Conchita genoemd, want Cor was te algemeen en te burgerlijk, vond haar man. Nog vond ze in Wim het zachte, blonde kereltje van toen terug, al had de veranderde levensstandaard iets heel anders van hem gemaakt.

En Corretje? die sprekend en sprekend leek op haar Zeeuwsche grootmoeder? Sprak uit het kleine kind van toen niet alle fierheid, opstandigheid en grilligheid die de Chita van nu zoo typeerde?

Wat waren ze lief! had ze teeder glimlachend gezegd, bij het zien van de portretjes,