Het hol van Kaan

zoolang, tot ze bij een stil plekje waren. Hier vormden ze een kring om den oudsten jongen, een zekeren Ambrosius Verbrugge, die de hoofdleider van het clubje was.

„Dat liep weer netjes af,” verklaarde deze op plechtigen toon. En dan tot den jongen die ze was komen roepen toen het groote mensch kwam opdagen:

„Bob, je hebt je best gedaan, je krijgt daar straks je belooning. Wie moet er nu op post?”

„Ik,” zei een kleine, dikke snuiter en meteen haastte hij zich langs denzelfden weg waarvan ze zooeven gekomen waren en posteerde zich op een bank, vlak bij den ingang van den dierentuin.

Oogenschijnlijk zat hij ijverig te lezen in het boek dat hij in de handen hield, maar in werkelijkheid hield hij den ingang in het oog en monsterde iederen persoon die binnenkwam.

Na een half uur zou hij weer afgelost worden. Zoo luidde het reglement van de club.

Maar nu gaan we eens zien wat die andere jongens uitvoerden.

Daar hebben we het troepje. Ze loopen lachend en babbelend voort, maken een praatje met de oppassers, kijken eens naar de verschillende beesten, maar loopen hoe langer hoe verder den tuin in tot ze stilhouden bij een rhododendron-boschje. Het is een groot en heel dicht begroeid boschje en ’t ligt er rustig en afgelegen.

Piet Kaan, een der club-genooten had op een mooien dag het plan geopperd om op handen en

3