Het hol van Kaan

terugvoert naar z’n plaats en de ander holt de jongens achterna.

Maar deze zijn hem te vlug af en zijn spoorloos verdwenen in een steegje.

Als ze een goed eind doorgerend zijn, durven ze eindelijk blijven stilstaan.

„Hè, hè,” hijgt Ambro. „Dat was tenminste een gratis ritje, jammer, dat ie geen tuig aan had, dan was ik zoo met hem naar huis gereden.”

„Dan had je langoor zeker op zolder gestald,” lacht Puckie.

„Vooruit, knullen, we gaan aan den anderen kant kijken,” zegt Chris.

Nu staan ze voor een in aanbouw zijnde tent. Het is een armoedig zoodje, alle schotten en lappen zien er haveloos en vervallen uit.

Een magere, groezelige vent is bezig de schotten in elkaar te timmeren, terwijl twee bleek-neuzige, smerig-uitziende kindertjes hem daarbij telkens in den weg loopen. Met een vloek en een trap worden ze weggejaagd.

Op een van de schotten staat in bontgekleurde letters het opschrift: „Het Kristallen Paleis”.

„Zie je dat?” zegt Chris. „Moet je dat armoedige zoodje zien!”

„Het kristal moet zeker nog met den trein meekomen,” spot Ambro.

„Zou die arme sjap nou nog wat verdienen op de kermis?” peinst Piet.

„Nou, als ik nog wat over heb, ga ik er vast heen,” zegt Puckie in een edelmoedige opwelling.

15    225