Mieke van 'De Klaproos'

40

„Hoe komt het eigenlijk, dat u er zoo heelemaal niets van weet?” vroeg Mieke belangstellend.

„In de eerste plaats, doordat ik er niets voor voel, want als je ergens werkelijk iets voor voelt, dan leer je het, ook al heb je geen opleiding gehad. En dan is mijn Moeder gestorven toen ik nog maar twee jaar was en heb ik eigenlijk altijd zoo’n beetje rondgezworven, want vader was in Indië en kon me daar niet gebruiken.”

„Hoe zielig!” zei Mieke en ze dacht aan haar eigen warme omgeving, aan haar ouders, die alles deden wat in hun vermogen was, om haar leven te veraangenamen. En dan kon ze vaak nog zoo mopperen, zich verongelijkt voelen, omdat ze geen muzieklessen kon hebben!

„Eigenlijk ben ik m’n heele leven logée geweest,” ging Nini voort. „Van de eene tante ging ik naar de andere. Daarna op kostschool hier in het land en vervolgens naar een in het buitenland. Nergens heb ik me thuis gevoeld en overal werd ik beschouwd als de logée. Ik geef toe, ik mis de huishoudknobbel, maar toch denk ik vaak, dat in een eigen thuis, onder leiding van een eigen moeder, er toch nog wat van me terecht was gekomen op dat gebied. Maar nu staan m’n handen verkeerd en ben ik een onwetende wat betreft prijzen en deugdelijkheid van levensmiddelen.”

En Nini vertelde, hoe Maar’ oogen als biljartballen had opgezet toen den eersten dag van haar entrée in den huize Rety, bij de bestellingen voor de verschillende leveranciers, Nini bevolen had, dat Maar’ drie flinke bloemkoolen moest nemen en drie pond vleesch.

„Ik hoor nog haar verschrikt: — ’n bloemkool en een pond vleesch de man! voor hoeveel dage docht mevrouw in te slaan? — En toen ik onnoozel zei: voor één dag, natuurlijk! barstte ze oneerbiedig in lachen uit en zei: „da’s temet voor ’n heel weeshuis!” waarop ik begreep, dat m’n bestelling te grootsch van opzet was. En zoo gebeurde er telkens wat