Mieke van 'De Klaproos'

105

pakte reeds de syphon beet om Mieke onder de straal te nemen.

Maar Alfred, nu een beetje boos, gebood hem op te houden en het nu niet al te bont te maken.

Als Alfred boos werd, was Hans’ overmoed meestal gauw verdwenen. De oudste broer, waar hij als kleine jongen al tegen op had gezien, had maar één woord te spreken en zijn bevelen werden stipt opgevolgd.

Zoo was het vroeger, en zoo was het gebleven, en de verhouding tusschen de twee broers had er niets onder geleden.

Er was de vertrouwelijkheid tusschen hen van twee goede vrienden en zelfs het verblijf van Hans in het buitenland, waar hij toch geheel zelfstandig was, had hierin geen verandering gebracht.

Alfred werd geraadpleegd bij al wat Hans ondernam en het was Alfred’s trots en glorie, dat hij in ieder opzicht de raadsman en de financier van den jongeren broer was.

Hans, die een royalen aard had, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen, kende geen waarde van het geld en het was alweer Alfred, die hem tot sparen dwong, ervoor zorgde, dat hij niet alles op maakte wat hij verdiende.

En Hans, die wel wist, dat hij het geld te gemakkelijk uitgaf, stuurde van wat hij overhield naar Alfred.

Dan kwamen er allerzotste brieven en heette het:

„Broer Hans heeft weer krom gelegen. Ziehier de resultaten. Moet je huis ook opgeschilderd? heeft Nini een bontjas noodig? Broer Hans zorgt wel voor de pegulanten.”

Dergelijke brieven brachten altijd groote vroolijkheid. Maar Alfred belegde Hans’ geld met beleid en zei tevreden tegen Nini:

„Alweer een steentje bij de mooie viool, die ik voor hem op het oog heb. Als hij gaat concerteeren moet hij die kunnen koopen.”