Het muizennest

hollen, de huisdeur voor haar open deed, snauwde Ans:

„Kun je me nog langer laten wachten? Ik sta al een uur te bellen!”

Het meisje antwoordde niet, wel wetend, dat dè jongejuffrouw, als ze de bokkenpruik op had, en dat had ze nogal eens — geen tegenspraak duldde.

Ans rende regelrecht naar de zitkamer van haar grootmoeder, die bij hen in huis woonde en die Ans meer verwende, dan goed voor haar was.

Rechtop, in een hoge leunstoel, zat de oude mevrouw Denekamp. Het fijne hoofd met de zijig witte lokken was gebogen over het boek, dat ze zat te lezen, toen haar kleindochter zo stormachtig de kamer binnen kwam.

„Zo, poesje, heb je het prettig gehad?” vroeg haar wat ijle stem. „Kom gezellig bij Oma zitten en vertel me er alles van.”

Ans schopte de pouffe, die in een hoek van de kamer stond, tot vlak bij Oma’s voeten en ging er op zitten. Dit was Ans’ plaatsje als ze bij Oma was.

De tere, haast doorschijnende hand van de oude dame ging strelend over Ans’ weerbarstige lokken.

„’t Was om op te schieten!” barstte Ans los.

„Wat was het?” vroeg Oma, die de uitdrukkingen van de tegenwoordige jeugd niet te best kende.

„Ze waren allemaal gewoon misselijk tegen me!”

„Ansje, Ansje, niet zo heftig.”

„Nou, ja,” snikte Ans, die zich met Oma’s hand op haar hoofd echt geborgen voelde. „Ze waren allemaal tegen me.”

„Tegen jou, poesje?” Er klonk zoveel verwondering uit Oma’s stem. Het was immers haast niet aan te nemen, dat er iemand ter wereld tegen haar kleindochter zou zijn, tegen haar lief poesje, dat ze alle goede eigenschappen toedichtte.

„Stel u voor, Oma, ze hebben de Club „Wij van de Brei” genoemd!”

⁸3