Het muizennest

een telefoontje aan Nita te willen geven om haar te vragen of ze vandaag niet eens bij haar kwam.

„Wie weet hoe moeilijk ze het heeft,” dacht ze schuldig, want heel diep in haar hart voelde ze toch, dat ze, nu ze zoveel had, wat haar afleiding gaf, minder aan Nita had gedacht, dan een tijdje terug.

„Waarom doet ze ook zo raar?” trachtte ze zichzelf te verontschuldigen, maar ze had toch geen vrede met deze uitvlucht.

’s Middags, na Riek’s rusttijd, kwam Nita aangezet.

„Zo,” deed ze onverschillig. „Ik heb gehoord van het grote nieuws, ik feliciteer je, tante Riek! Heb je het wurm al gezien?”

„Wurm!” viel iRiek verontwaardigd uit. „Neen, natuurlijk heb ik het nog niet gezien, maar het moet een dot zijn.”

„Bah! het zijn net oude mannetjes, die kleine krieltjes. Ik ben er eerlijk gezegd een beetje vies van.”

„Vies?” Riek was op weg echt nijdig te worden, maar ze hield zich in.

„Is je Moeder er niet, ik wou haar even gelukwensen.”

„Neen, die is er nog niet, Vader is er juist heen om haar te halen en dan meteen z’n eerste kleinkind in de armen te drukken.”

„Waarom liet je me eigenlijk opbellen?” vroeg Nita.

„Je bent zolang niet geweest, ik wilde eens weten wat je uitspookte. Waarom ben je me zo ontrouw geworden?”

Er kwam een harde trek op Nita’s fijn gezichtje.

„Zeg, trek niet zo onbarmhartig aan die mooie dahlia! Zeg liever waarom je niet kwam?”

„Je had mij toch niet nodig.” Hard klonk Nita’s stem. „Je hebt nu weer vriendinnen waar je zó naar verlangde en waar je zo echt keet mee kunt hebben.”

„O, is het dat?” haalde Riek lang uit.

„Ja,” snauwde Nita. „Dat is het! Kun jij je niet voorstellen, hè? Wat kan het je bommen of je zo’n vervelende

54