Het muizennest

„Wie kan er nu aan meetkunde-sommen denken als er zoiets liefs geboren is als Riekje Harmsen. Baasje mag voor vandaag opwaaien! Het is vacantie, Floor! We zullen de bloempjes buiten zetten, jij en ik! Hoepel eens op, bruine ridder, ik moet even koekeloeren hoeveel ik in mijn porte-monnaie heb, er moet een blommetje voor Zus af. En de kraamheer krijgt een fijne feestsigaar van me. Alsjeblieft, dat valt mee. Ik heb warempel nog een hele gulden en vier duppies. Dat moet tante Do netjes voor me in orde maken. O, wat ben ik toch razend blij en wat bof ik toch met alles. Negentien September! Floor, je krijgt een rose strik om vandaag! Loop me toch niet in de weg! Ik moet voortmaken, want de bloemen moeten naar Zus. Zou ik Riekje even mogen vasthouden als ik er ben? Ik weet nu al, dat ik in de piepzak zal zitten, dat ik het laat vallen! Tante IRiek! Hoe oud moet ze zijn, om het te kunnen zeggen? Moeder heeft me eens verteld, dat ik geen geluid kon geven toen ik pas op de wereld kwam en toen zei die naarling van een Frans, dat het dan maar best in orde was gekomen! Riek en Riekje! Dè Rieklingen!”

„Ben je nu nog niet klaar?” riep tante Do uit de tuin naar boven.

„Coming, auntie”

„Negentien September,” peinsde Riek. „Zeventien dagen geleden werd ik door Dok naar beneden gedragen en beschouwden ze me allemaal nog als kraakporcelein en nu voel ik me zo stevig als een boerendeern en ren ik ’s morgens in galop naar m’n zalige ruststoel! Riek, je moogt wel dankbaar zijn, kind! M’n breipennen zullen vandaag een roffel slaan, uit louter dankbaarheid! Ik zal hard gaan breien, voor alle zuigelingen van tante Dok!”

Toen ze in de tuin lag en tante Do gevraagd had haar feestgave voor zus en zwager te willen verzorgen schoot het haar — in de volheid van haar dankbaar gemoed — opeens in, dat ze tante Do toch ook wel even kon vragen

53