Mies Demming

MIES DEMMING.    9

toch zoo stellig beloofd, je kast in orde te houden, ’t is vreeselijk, ’t is om bij te huilen!” „Ween niet, moederlief,” zei de onverbeterlijke Mies. „U heeft geen oog voor het artistieke. De herrie in de kast is nu wat je noemt een artistieke'wanorde. Zooiets ... ”

„Mies, nu geen woord meer,” zei de vertoornde moeder. „Trek je blouse uit dien wanordelijke hoop en doe de kast op slot. Geef mij den sleutel, ik zou niet willen, dat Maartje die schandelijke herrie zag.”

„O, Maartje is er wel aan gewend, die maakt niet „zoo’n kouwe drokkie om nies”. Maar zet nu niet zoo’n wanhopig gezicht, geliefde piere-megoggel, ik zal de kast vanavond tip top in orde maken.”

„Ik wou, dat je niet zulke malle dingen tegen me zei, Mies. Ik schaam me ervoor als er iemand is. Laatst nog, toen mevrouw van Santen er was, hè, ik had je wel een klap om je ooren kunnen geven.”

„Gerust doen, als ’t oplucht. En mevrouw van Santen kan opvliegen. Die is ’n ouwe zeur van ’n Mama, met malle, ouderwetsche begrippen. U is nog een fijn, jong moedertje, eigenlijk is u een baby-Moepie, ik kan onmogelijk zoo respectvol tegen u zijn en pieremegoggel is een doodfatsoenlijk woord, ’t is eigenlijk een boot, nou, stel je voor, da’s toch heelemaal niets ergs. Toe, pier, kijk nou niet zoo kwaad. Vanavond zal ik u de kast laten zien en dan is alles weer goed. Kom nu maar mee naar beneden.”

En de luchthartige dochter gaf haar moeder, die een stuk kleiner was dan zij een arm en trok haar, mopperend en wel, mee de trap af.