Mies Demming

ACHTSTE HOOFDSTUK.

Heel vlug na elkaar werden nu Mies’ penne-vruchten geplaatst en haar vader, verteederd door den buitengewonen lof van zijn Hoofd-Re-dacteur en collega’s, bracht steeds met een vriendelijk woordje voor Mies de courant, waarin haar novelle stond, mee.

Mies was nog even blij als te voren, wanneer ze, zooals Frans plaagde, haar eigen „gedruktheid” onder de oogen kreeg.

En als dan de postwissel kwam, met haar honorarium, dan was Mies op z’n dolst.

Bloemen voor „Pieremegoggel”, een feest-si-gaar voor dèn Vader, „elementen” voor Frans, ieder kreeg wat.

En steeds weer drong de wijze moeder er op aan, toch niet zoo roekeloos met het geld om te springen, maar liever een gedeelte ervan op de Spaarbank te zetten.

En Mies, kneedbaar als ze in zulk een gulden tijdperk was, bracht gedwee tien gulden aan „ouderdomsappeltjes” weg.

Op een dag (de dag vol wederwaardigheden, zooals Mies naderhand zei) toen Mies juist het honorarium van haar laatste schets in ontvangst nam, had ze met Dolly afgesproken, dat deze haar van kantoor zou komen halen en ze saampjes een reuze-fuifpartij zouden houden in een gezellige lunchroom.

Mies was in een harer meest overmoedige buien, deed Dolly schateren van ’t lachen om haar dolle invallen en vermakelijke imitaties van „de krent.”

In de lunchroom was het tjokvol en ze kregen met moeite een plaatsje vlak bij de trap, die