Mies Demming

MIES DEMMING.    57

’t wèl aardig en vandaag, nu u wéét, dat ik ’t geschreven heb is ’t een prul! Maar ik trek er me toch niets van aan en ik zal u bewijzen, dat andere bladen, waaraan uw naam niet verbonden is, mijn werk ook opnemen.”

En Mies holde na dien woordenvloed naar haar kamertje, waar ze eens flink uithuilde.

„Mies,” een zachte hand legde zich op haar schouder. Haar moeder, die zacht was binnengekomen, trok het meisje naar zich toe en terwijl ze haar een hartelijken kus gaf, zei ze:

„We zijn wat trotsch op ons dochtertje.”

„Ja, dat zal wel waar zijn,” zei Mies schamper. „Niet zoo bitter, kindje. Je wéét toch, hoe vader is, hij meent ’t heusch niet zoo kwaad.” „Waarom doet ie dan alsof,” snikte Mies. „Altijd alle vreugde bederven, bah, je krijgt er genoeg van.” „Mies, Mies,” kalmeerde mevrouw de opstandige dochter. „Me dunkt, dat vader toch altijd klaar staat je ’t een of ander genoegen te doen.” „Och, wat geef ik nu om zoo’n doos zeep, of een flesch odeur. Dat U daar nu zoo blij mee kunt zijn, ik niet.”

„Foei!” zei haar moeder gekrenkt. „Nu overdrijf je toch héél erg. Ik wil best aannemen, dat vader je daarnet gehinderd heeft, maar je mag niet ontkennen, dat vader vaak heel lieve dingen heeft, die niet alleen bestaan in het meebrengen van doozen zeep en odeur.”

„Och, je bent een schatte-mams,” zei Mies, getroffen door haar moeders’ trouwe aanhankelijkheid. „Paps kan erg lief zijn.”

„In z’n hart is hij wat blij met je eerste schets.”

„Kwam die blijdschap dan maar een beetje naar buiten.”

„Dat komt ook wel. Je vader is overwerkt en zenuwachtig, neem de dingen daarom niet zoo hoog.”