Contrasten

64

morgen onze gids zijn en meegaan. Toe, doe het, 't kan zoo gezellig worden."

Norine keek haar vader eens aan. Ze wilde zoo dolgraag mee, temeer, omdat ze een stille hoop had, dat Fred de oude bekende plekjes ging opzoeken, maar ze zag er tegen op, haar vader met al het werk alleen te laten.

Maar deze drong er op aan, dat ze mee zou gaan en na zijn stellige belofte, het werk dat hij niet af kon voor haar te zullen laten liggen, nam Norine van ganscher harte de uitnoodiging aan.

„Dat is vroeg op, meneer van der Meerlen! Om half negen gaat onze trein al. Mevrouw mag vanavond wel vroeg ter ruste gaan."

„Wordt voor gezorgd. Ik zeg haar niet, dat je mee gaat, dat is dan nog een verrassing."

Toen hij weg was begon Norine met koortsachtigen ijver te werken, want ze wilde probeeren reeds een deel van het werk van den volgenden dag klaar te hebben. En zóó was ze verdiept in haar arbeid, dat ze niet eens oplette, dat haar vader weg was gegaan en er iemand het bureau was binnen gekomen.

„Norine!"

Ze keek op en zag Fred voor zich staan. Fred, al in smoking en als het kon nog knapper, dan verleden jaar, dacht ze.

„Heb je even tijd?"

„Ik ben net klaar met m'n werk. Wat heb je op je hart?"

,,’n Heeleboel, Norinchen! en er in nog veel meer."