Contrasten

60

me alleen. Alleen met al m'n weelde en al m’n zoogenaamde voorrechten van vader’s dochter."

Toen gebeurde er iets, wat niemand Sally ooit had zien doen; het meisje liet haar hoofd op Herr Röstel's schouder zakken en huilde zacht.

En hij, de hand streelend over het blonde hoofd, zooals hij het zijn dochtertjes pleegde te doen toen ze nog klein waren en met al hun verdrietjes bij vader of moeder kwamen, zei, dat hij al zijn best zou doen om te zorgen, dat ze bij Norine kon blijven, waarop de hemel weer helder was voor Sally, die Norine omstrengelde tot die het er benauwd van kreeg en Papa Röstel een klap op z'n schouder gaf die klonk.

„Jullie zult eens zien hoe ik verander! 't Zal niet een, twee, drie gaan, maar geleidelijk aan. En zetten jullie me toch alsjeblieft op m'n nummer, als ik iets geks doe. Ik kan 't hebben, van u, Papa Röstel en van Norientje. Schrijft u gauw aan de directie in Nice? Do it now! Nooit ergens mee wachten. Toe, schrijven!"

Maar Papa Röstel liet zich niet dwingen al was 't moeilijk Sally, die als een kind, maar een heel lief kind dan, kon dwingen, iets te weigeren.

„Ik ga vader nu direct schrijven. Bye, Mr. Röstel, bye baby!”

Ze wervelde het bureau uit.

Vader en dochter keken haar glimlachend na.

„Denk je dat ze ’t meent?" vroeg Herr Röstel.

„Ongetwijfeld. U heeft er geen idee van, hoe