Contrasten

58

Herr Röstel keek naar haar op en hij zag een Sally, die hij nog niet kende.

Vastberaden stond de smalle mond in het fijne gelaat en ernst sprak uit de wakkere, grijs-blauwe oogen.

Hij legde den brief neer, dien hij begonnen was te lezen en Norine draaide zich om in haar stoel, nieuwsgierig te hooren wat Sally zich nu weer in haar overmoedig kopje had gehaald.

„Ik wil mee met Norine naar Nice."

Het klonk alsof ze maar te bevelen had en of de zaak daar mede in orde was.

„Norine weet zelf nog niet of ze er aangenomen wordt."

„Never mind! Dan gaat ze ergens anders heen en daar trek ik dan ook naar toe. Ik volg haar als een hondje, waar ze ook gaat."

„Maar Miss Sally," lachte Herr Röstel goedmoedig. „Wat zal uw vader daar wel van zeggen?"

„Vader? die zal 't uitstekend vinden, zeker als hij hoort, dat ik ga werken. Hij heeft in zijn hart het land aan luierende vrouwen.

Maar in onze kringen is 't nou eenmaal niet anders I Je brengt je tijd zoek met sport en dansen en reizen. Dan trouw je en dan doe je weer aan sport en dansen en reizen, net zoolang tot je van verveling dood gaat."

„Je geeft daar wel een troosteloos beeld van het bestaan der Amerikaansche vrouw," vond Norine.

„Nou ja, er zijn uitzonderingen, maar i k ken ze