Contrasten

57

Norine sloeg de groote, donkere oogen naar Sally op en 't was of ze nu pas zag hoe knap Sally eigenlijk was in haar fijne, teere blankheid, met de krui-vende, blonde haren, die het eigenzinnig kopje als in gouden gloed zetten.

Norine's kleine voet drukte zich vast in de bonten vacht, die voor haar schrijftafel lag, dan zei ze opgewekt:

„Probeer je kans, Miss America! Wat mij betreft. ..."

Het binenkomen van haar vader maakte een eind aan dit gesprek, hetgeen Norine niet onwelkom was.

„Heeft onze volontair vrij-af?" schertste Herr RÖstel.

,,'n Mooie volontair!" lachte Norine. „In sweater en Noorsche broek!"

„En toch heb ik plan om werkelijk volontair te worden," zei ernstig Sally. „Ik kom voortaan geregeld hier werken, want ik moet klaar zijn als Norine naar Nice gaat."

„Wat zeg je? Wil je mee naar Nice?" vroeg Norine verbaasd.

Herr Röstel lachte eens en begon de correspondentie uit te zoeken.

Maar Sally sprong van haar hooge zitplaats en verruilde die voor de leuning van Herr Röstel's stoel en haar hand op de correspondentie leggend, vleide ze:

„Nu even niet werken, ik moet u over ernstige dingen spreken."