Tine Durieu

„Hoor nu zulke blagen,” zei Tine verontwaardigd. „Jullie bent nog véél te jong om over zulke dingen te praten.”

Een luid gelach weerklonk op die woorden. Tine was namelijk de jongste van het viertal.

„Hoe durft ze !” lachte Ernst. „Daar moet je toch brutaal voor zij n. Maar zeg Tineke, ’ ’ vervolgde hij, „Je herinnert je mijn belofte nog wel, te spelen op de fancy-fair. Is daar gelegenheid voor en valt het nog in den tijd, dat ik hier ben ?” „Ja, da’s waar, daar moeten we rekening mee houden. Ik heb er al dien tijd niet aan willen denken, dat je gauw weg moet,” zei ze zacht.

„Als we nu eens vaststelden, dat de fancy-fair Zaterdagmiddag a.s. geopend wordt en duurt tot Maandagavond,” zei dokter Durieu.

„Ik zou graag hebben, dat alle menschen er van konden genieten en de werklui kunnen alleen maar Zondags.”

„Ja, dat is een heel goed idéé,” zei Tine. „Dan zullen Ernst en ik er vanmiddag op uit gaan, om alle medewerkers ervan in kennis te stellen en zullen we meteen de verschillende advertenties opgeven, zoodat iedereen weet, dat de opening Zaterdag a.s. plaats zal vinden. Of,” liet ze er twijfelend op volgen, „Moet je misschien stu-deeren ?”

„Dat zal ik dan vanmorgen doen,” zei Ernst, die nooit een dag voorbij liet gaan, zonder te studeeren.

87