Tine Durieu

de Houtlaan staat een huisje te koop, dat geknipt is voor u.”

Mevrouw van Beek kreeg er hoe langer hoe meer zin in en ging ’s middags met Tine mee om het huisje te zien.

„Het is werkelijk een ideaal huisje voor me,” zei mevrouw van Beek, toen ze den terugtocht aanvaardden.

„We zullen er straks met Ernst over spreken en er dan verder geen gras over laten groeien, maar er direct werk van maken.”

Als Tine iets in haar kopje had, dan moest het doorgezet worden.

Het gevolg van haar gesprek van dien morgen was dan ook, dat mevrouw van Beek reeds den volgenden dag eigenares van het huisje werd en na drie maanden, tot aller vreugde, geïnstalleerd was in haar nieuwe woonplaats.

Het was einde September. Een warme mooie Septembermaand.

Om Zonne Rondomme rankte de wilde wingerd bloedrood en de asters en dahlia’s in den voortuin bloeiden in volle pracht.

Aan de deur stond Dirkje, in druk gesprek met den bakker.

„En wat is ’t ?” vroeg de bakker. „Een zoon of een dochter ?”

„Een lekkere, gezonde mol van een meid,”

234