Tine Durieu

„Maar liefste, wat druk. Morgenavond concert en morgenochtend repetitie.”

Ernst begon hartelijk te lachen.

„Kindje, nu wordt je toch él te tobberig. Dat doe ik toch altijd zoo.”

„Je ziet er zoo vermoeid uit.”

„Dat ben ik toch heelemaal niet. Kom, kleed je maar eens gauw aan, dan gaan we vóór de lunch een stevige wandeling door de sneeuw maken, dat jaagt al je muizenissen op de vlucht.”

Het werd een heerlijke wandeling door de sneeuw en Tine kwam thuis met frissche, roode wangen en schitterende oogen. In een stil laantje hadden ze elkaar met sneeuwballen gegooid en toen zagen ze er zóó schandelijk uit, dat ze het deftige hotel niet indurfden en als twee ondeugende schooljongens elkaar eerst flink de sneeuw van de kleeren hadden geklopt.

Het was de avond van het concert. De groote concertzaal was geheel gevuld met een uitgelezen publiek. Heel het uitgaand Berlijnsch publiek was opgekomen om den beroemden violist Ernst van Beek te hooren.

In de artistenloge zat Tine. Ze keek met stralende oogen naar die stampvolle zaal, naar al die menschen, die in verrukking luisterden naar het spel van haar man.

Het leek wel, of Ernst zichzelf dien avond

174