Het geitenweitje

84

de handwerkzaak van die goeie dametjes Groenewegen, nu is er geen tevredener ziel denkbaar. Ze heeft zich het leven heus wel anders gedroomd, daar ben ik zeker van en die eerste tijd, toen ze dacht, dat ze tot niets in staat zou zijn — ook alweer één die te min van zichzelf dacht — toen was ze ontevreden en somber, maar zodra ze zich nuttig kon maken, is ze omgedraaid als een blad aan een boom. Het is prettig naar haar te kijken, als ze tevreden als een poes ook ’s avonds nog aan het werk is en ieder handwerk, dat klaar is met de nodige voldoening bekijkt. Wil je wel geloven, dat het mij helpt, als ik één van m’n mismoedige buien heb.”

„Jij mismoedige buien?” vroeg Lotte verbaasd. „Ik had het gevoel, dat jij die nooit had. Jij, die zo fier en zelfbewust je weg gaat!”

„Als we eens in mekaar’s binnenkamertje konden kijken, Lottekind, wat zouden we dan verbaasd zijn! Denk jij nou -maar niet, dat je alleen staat met al wat je drukt. Ik maak me sterk, dat er niet één mens op aarde is, die zijn moeilijkheden niet heeft. Laten we dus de dingen die ons drukken niet te zwaar nemen en denken, dat er velen zijn die heel graag met ons willen ruilen. Na deze wijze woorden zal ik mijn trammetje pakken, want anders moeten ze thuis wachten met aan tafel gaan.”

„Ik heb je met m’n gezeur veel te lang opgehouden,” zei Lotte berouwvol. „Maar geloof me, je hebt niet voor dovemans oren gepraat. En ik zal dolgraag eens een avondje komen, laat maar eens horen wanneer het schikt. Tot morgen Ans, en wel bedankt.”

„Eigenaardig is het,” peinsde Ans, toen ze rustig in het hoekje van de tram zat, „nou dacht ik toch heus, dat het bij Lotte thuis zo ideaal was en het blijkt alweer, dat men er Lotte’s perikelen niet gevoeld heeft. Het is goed, de moeilijkheden van anderen eens te horen, je gaat er je eigen zorgen lichter door tellen. Overal is wat, zou Vader gezegd hebben en hij had gelijk. Ik kom er nog toe om mijn tegenwoordig leventje een hemel op aarde te vinden! Als ik maar de zekerheid had, dat ik niet ten eeuwige dage op de tikkamer behoef te blijven, dan zal ik de jaren,